مرگِ تصویر
ناچار شدم زنده که ناچار بمیرم
ای کاش که چون سایه سبکبار بمیرم
شمع حرمم کز نفس شمع فروشان
بسیار شدم زنده که بسیار بمیرم
ای آنکه به تلبیس مسیحای زمانی
مگذار به من منّت و بگذار بمیرم
ساقی کرمی کن که روا نیست به حسرت
بیرون درِ میکده هشیار بمیرم
گویند تو میآئی و رفتن شود آسان
آبی بزن ای اشک که بیدار بمیرم
جان را نتوان هدیه به هر بی سر و پا کرد
یکبار شدم زنده که یکبار بمیرم
عمری ز نسیم سر گیسوی تو گفتم
مپسند که چون مرغ گرفتار بمیرم
خود را به خماری زده چشمان تو تا من
مستانه بر آن نرگس بیمار بمیرم
شیخ ار ز غمت زنده دلی خواست ریا کرد
من عاشق آنم که در این کار بمیرم
دل زنده به عشقم مگذارید چو تصویر
از تابش خورشید به دیوار بمیرم
هرچند پریش آید و غافل رود از من
ای کاش که در کوچه دلدار بمیرم
آذر ماه 1379