وداع
جــــائی که مــن و تو هر سحرگاه نجـــــوا به خـــدا و ماه کـــردیم
جـــائی کـه من و تو عاشقـــــانه بـر چهــــره هـم نـــگاه کـــردیم
جائی که من و تو چـون دو انگشت با یــــاری هم گنــــاه کــــردیم
جــــائی که من و تو همدگـــر را در حــــادثه روبـــراه کـــــردیم
جـــائی که مـن و تو غـم گرفتیم زان گـــریه که گاه گاه کــــردیم
جـــائی که من و تـو شاد گشتیم با خنــــده که قاه قاه کـــــردیم
جـــائی که مــن و تو کـــودکانه هر شب سخــن از پـــگاه کردیم
جــــائی که مـن و تو یا تو و من همراهــی اشـک و آه کــــردیم
جـــائی که مـن و تو دست ها را بـر پیکـــر هم پنـــاه کـــردیم
جـــائی که من و تو جـان هم را هنـــگام قـــسم گواه کـــردیم
جــائی که من و تو چشـم هم را آگــاه ز راه و چــــاه کـــردیم
جــــائی که من و تو هـر بهاران خـو با گل و با گیــاه کـــردیم
اکنــون که تو میـروی به راهی
مـن نیـــز روم بـه راه دیگـــر
اکنـــون کـه به کنــج آشیانه
دیگـــر اثر از سـرود پر نیست
باز آ کــه به همـدگر بگوئیــم افســـوس که اشتبــــاه کردیم
خرداد ماه 1372