خوشترین میراث
بــــاز دل کــوس انا الحــــق میزند پــر بـر آن تنهـــای مطلــــق میزند
بــند بــند هسـتیـم آمـــــاده انــد گـــــریه ها فیــض حضـورم داده اند
بـــــاز هم عــــزم خـــدا دارد دلـم سجـــــده سجــــاده گـــوید مُقبلم
بــــــاز دل طـــرح تــکامل ریختـه در ره وصلـــم سحــــر گُل ریختــه
آنکه شبگاهان به خویشم خوانده است لحظــه ها چشــم انتظارم مانده است
عرشیـــان در مقــدمم دف می زننـد قدسیـــان لاحول گــو کف می زننـد
یــــاد خیر از روح مـــــادر میــکنم شب نمــــازم، ترک بستـــــر میکنم
محفلــــم تنهـــا و تنهــــا نیستــم گر چه خامـــــوشم، شکیبـــا نیستم
مرغ شب مفتـــون آهــنگ مـن است شه کلیــــد عشق در چنگ من است
شبنـــم اشــــک از گلِ رخســار من میـــزند گلبــــانگ بـــر دلـدار من
کـی دلیـــــل گــــریه های بیـحدم روی از من بــــرمگــــردان، آمــدم
با دلــــــم آهسته نجـــــوا می کنم جـــا نمـــــاز کهنـــه را وا می کنم
از نــمِ مُهر نمـــــازم چـــون سپنـد عــطرِ خـــاکِ کــــربلا گــردد بلند
شب کـه جسمم را ز خــواب انگیخته شــــوق بیـــداری به جـــانم ریخته
ماهـــروئی جــام آگاهــــی به دست گـــویدم بی می نمی بـــاید نـشست
خم به جـوش است و تو بی پیمانه ای جرعه نوشـی کن چـــو در میخانه ای
با تــوکّل عـــــزم را شیـــــرازه کن بـا وضــــو باغ روان را تــــــازه کـن
قطــــــره را سجــــاده دریا می کند سجــــده دردت را مــداوا می کنـــد
چـون به او رو مـیکنی بی نــــام باش آگــه از تکبیـــــره الاحرام بـــــاش
آنکـــــه جان بخشـــد نمـاز روشنش دست خود را بـــر مگیــــر از دامنش
نــــاله در محــــراب ابــــرویش بزن چنــــگ را در حبـــل گیسویش بزن
آنـکه مِهــرش بــر گناهت غالب است شکـــر دستـــور نمـازش واجب است
لب چـــو گـــوید قــــل هو اللّه احد شش جـــهت گوینـــد اللّه و صمــد
ای خـــــدا ای یاد تـــــو دلجـوترین ای نمـــــازت تکیــــه گــاه آخرین
سجـــــده کردم جان سرکش رام شد ربنـــــــا گفتــــم، دلــــم آرام شد
هــر که ایمـــان توأش شـد تکیه گاه بی پنـــــــاهی را نبینـــــد ای الاه
با نمـــــازت خود شنـــاسم کرده ای راوی شعـــــر سپــاســم کـــرده ای
ای خـــــدا ای نقـش بنــــد لاله ها وی ســـرودت ذکــــر صبــح ژاله ها
خواستـی بـا خویشتن یـــارم کنـــی با نمــــــاز از خــواب بیـــدارم کنی
با نمــــازت عشـــق بــازی مـی کنم کــــــودکم، عشــق مجازی می کنم
ای به معضــل، یــــاد تو مشکل گشا ای امیــــد بی نصیبان، ای خــــــدا
دوست دارم هستیـــم ذاکـــــر شوند چشــم و دل در ذکــر تو قــادر شوند
لا الهت را سحـــــر چــون دل کنــد گـــــــریه الا اللّه را کـامــل کنــــد
ای خـــــــدا گنگ ســـــراپــا باورم دستِ خالی بـــر مگــــــردان از درم
گـــــر نیـارستم بگـــــویم کـیستـم اینقـــدر گفتم کــه، کافـــــر نیستم
شـــرم طاعت می کـشم ای لایمــوت پیش رو گـــر دستِ گیـــرم در قنوت
داد قـد قــــامت مــــــرا آزادگـــی وز سجـــــود آموختــــم افتـــادگی
هـــر که گُل را دید خـار و خس نچید کـــس شنـــاس از درگه ناکس رمید
گفت آن عقــلی که در تـن پادشاست جز خـــدا تعظیم دیگر کس خطاست
ای خوشــا آن کس که عقلش یار بود در رکــوعش معـــرفت در کـــار بود
دیـــدمش آئینـــه ای روشن نهـــاد کـــودکم چـــون روبرویت ایستـــاد
وه چــه زیبـــــا می نماید در نظـــر نوجوان چـــون گشت جـــذبِ دادگر
بــــاش تا نشکفتــه اش پیـــدا شود طفــلِ امشب عـــارف فـــــردا شود
شو به آئیـــــن نمــــــازش راهبــر خوش ترین میــراث این است ای پدر
هر که مسجــد داشت در کاشـانه اش رنگ عصمـت می پذیرد، خــــانه اش
آنکــه خاکِ سنگــــرش محـراب بود شاهـــد اشکـش، شب و مهتــاب بود
روح را ســــازد سپیـــد و تــابنــاک جبهـــه را در جبهــه مالیدن به خاک
ربنـــــا رمــــز به حق پیوستن است بی نمــــازی سنــگ بر پا بستن است
با نمــــــاز از غــــــم مبرا می شوی گـــــر به هم پیچیده ای، وا می شوی
سجــــده آئیـــن مبین مرتضی است رکعت حق، رکن دیــن مصطفی است
با نمــــاز آن کـــن که شیدائی شوی زهـــــره ای یابی و زهــــرائی شوی
آفــــــرین بــــر شاهکارت یا حسین آن نمــــــازِ نیـــزه زارت یــا حسین
تیــــــغ را گلبــــوسه مـی پنداشتی این شقـــــایق را تو در خـون کاشتی
ای خــــدا بگذر ز من، کین طفلِ خام دست و پـــا بشکسته ای خوانده مدام
ای دلیـــل لحظــــه های معنــــوی حال مـــا بشنـــــو ز بیت مثنــــوی
ای دعــــــا از تو اجــابت هـــم ز تو ایمنـــــی از تـــو، مهابت هـــم ز تو
ای که فـــــردوس است اجــر مقبلت بــــرگ سبـــز من چـه سازد با دلت
از پریــش این عــرضِ حالِ بنـــدگی
نیست غیــــر از خجلت و شـرمندگی
مرداد ماه 1376