پا به پا
به شب آشیــــانه ها ســــوگند
به اجاقِ شــــــراره زا ســــوگند
به چـــراغی که خویش می سوزد
تا دهد روشنـــی به ما ســــوگند
به کُت کهنــــــه رفــو دیــــده
به یتیـــم برهنــه پا ســـــوگند
به چـــــروکی که آبـــــرو بر آن
کرده یک عمــر پا به پا ســــوگند
به غریبی که چشمش افتـــادست
گاه مغرب به آشنــــا ســـــوگند
به اتــــاقی که عـــکس کهگِل را
زده در قــــاب بوریا ســــــوگند
به اجـــاقی که می دهد گـــرمی
تا رود ســـردی از هوا ســــوگند
به سـکوتی که در شکستـــن دل
می دهد اشــک را بها ســــوگند
به گُل و ذکــر العطش که ز ابـــر
قطـره را می کند جدا ســـــوگند
به زمـــانی که یا خــــدا به خطر
می کند یــــاد ناخدا ســـــوگند
به سحــرگه که نغمه یا دوســـت
می دهـد سینه را صفا ســـــوگند
به ســلام نمـــاز مــــادر پیــــر
چون کند خـــلق را دعا ســــوگند
به نسیـــــم محمدی که وزیــــد
به گلستـــان مصطفی ســـــوگند
به ســــر و شور آستـــــان نجف
به دل و داغ کربــــلا ســــــوگند
به همـــان دم که دود آتـــش نی
می دهد بـــوی نینوا ســــــوگند
به تعهــــد، به دوستـــی، به ادب
به سه حـــرف خوش وفا ســـوگند
به سجـــودی که طول تسبیـح اش
نزنــــد شیـــون ریـا ســــــوگند
به وفـــائی که بیوه را همــه عمــر
می نشــــاند به انزوا ســــــوگند
به عروســـی که داده دامـــــادش
یک سبــــد عشق رونما ســــوگند
به خـــروش خموش بی پر و بــال
به سفیـــــران کبریــا ســـــوگند
به شکست هـــوس که انســـان را
می کنـــد از قفس رها ســـــوگند
به ســـرود سه حـــرف واژه ی مَرد
به دو دســـت گره گشا ســـــوگند
به چمـــــن زار چهــــــره مــردم
به گُل صــــورت شمــا ســـــوگند
که پریش از سخن سعـــادت جُست
به خـــداوندی خـــدا ســـــوگند
شهریور ماه 1375