خواهش
وقتـی کـه آسمــان را ابــری کنـد کبـــوتر
وقــتی دلـی بشــوقی در سینـــه مـیزند پر
وقــتی لبــی برشتــه وقـــتی دلی کویـری
گیسـوی خیس گل را در بـــاغ کــــرد باور
وقــتی که قو سبکبال چـون روح آب سیـال
آرام و شاد و خوشحال در رود شــد شنــاور
وقـتی که خیل مژگان وقتی که گوشه چشم
بـا ســــوز آتــش دل از اشـک میشــود تر
مـن عـاشـــق بهــارم وقــتی بخاک خفتم
آرام بــــر مـزارم
از گُل بگـو و بگذر
فروردین 1379