آئینه زمان
نه به مکتب نشسته ام نه به درس
شــــاعری را زمـــــانه یادم داد
سختـه ها هست اجـر موی سپید
که جهـــان سختـــی ز یادم داد
گــفت سهــــراب چـونکـــه بابا مُرد
پـــاسبـان مـــــحله شـــــــاعر بود
پـدر من که هست و خوش سخن است
پـــــــدرش در کـــلام، ماهـــر بود
شعـر اگر ارث خاندان من است
دل دیــــوانه همزبان من است
کیست در من خــودم نمیدانم
اینکه آتش فروزِ جان من است
در ســــخن واژه هـای تکراری
همچو طوطی نداده تقلیـــــدم
هدیه کردم اگر به مردم خویش
لاله از بــاغ سینــــه ام چیدم
ممتحـــن را چه حاجتی که سخن
خود به هر حال ترجمان خود است
بر سخنـــــور وظیفه سنگین است
شـــــاعر آئینه زمـــان خود است
سند افتخــــار و رسوائی است
شاعران آنچه مینهند از خویش
و شمـا بهترین سند که به شعر
غیرِ مردم نگفت، طبـــعِ پریش
اردیبهشت 1379